هفتمین روز از ماه ذیحجه سالرزو شهادت پیشوای پنجم از اهلبیت رسول خدا(ص)، امام محمد باقر(ع) است. مردی که همچون پدران بزرگوارش در دانش و ایمان و تقوا و همه فضایل اخلاقی بر همه خلق خدا پیشتاز بود. مردی که رسول خدا (ص) او را همسنگ قرآن نامید و پیروی از او را مایه هدایت امت اسلام دانست و مزد رسالتش را در محبّت و مودّت او قرار داد. دریغ که مردمان ناسپاس بار دیگر امام زمانشان را نشناختند و امامی دیگر مظلومانه با زهر کینه مسموم و به شهادت رسید. مردی که می توانست آرامان شهری که رسول خدا (ص) بنا نهاده بود را به سر منزل مقصود برساند، در گوشه حجره ای جان داد و از میان مردمان پر کشید و در قبرستان بقیع که گواه مظلومیت خاندان پیامبر (ص) مدفون گشت و اندوهی بزرگ را در دل حق جویان به جا گذاشت.
درسی از زندگی امام باقر (ع)
در حال عبور از باغستانهای اطراف مدینه بود که امام باقر (ع) را در حال کارگری و کشاورزی دید. با خود گفت: بايد او را نصيحت كنم تا خود را در اين كهولت سنّ و سنگينى بدن به زحمت نياندازد.
جلو رفت و گفت: ای فرزند رسول خدا (ص) تو از بزرگان قریش هستی چرا با این سن و سال در این هوای گرم اینگونه در طلب مال دنیا می کوشی؟ اگر در این حال مرگ به سراغ تو آید در پيشگاه خداوند چه جوابى دارى؟
امام (ع) فرمود: به خدا سوگند، چنانچه در اين حالت ، مرگ سراغ من آيد در بهترين حالت ها خواهم بود؛ زیرا مشغول طاعت خدا هستم و مى خواهم خود را از افرادى همانند تو بى نياز گردانم و سربار جامعه نباشم ؛ زيرا هر كه سربار جامعه باشد، گناه و معصيت خداى تعالى را كرده است.[1]
بهره ای از کلام امام باقر (ع)
* شخص حريص به دنيا مانند كرم ابريشم است كه هر چه بيشتر ابريشم به دور خود مي تند ، راه بيرون شدنش را دورتر و مشكل تر می كند ، تا اينكه از غم و اندوه بميرد[2]
* افزايش نعمت از جانب خداوند قطع نمي شود ، مگر اينكه شكر از جانب بندگان قطع گردد .[3]
مرثیه
صدای صاعقه آمد که در هوا زده بود
گمان کنم که خدا مرد را صدا زده بود
به خنده ي دم آخر کمي تسلي داد
به جبرئيل که از غصه، ضجه ها زده بود
کسي که پيکره نيمه جان او آن شب
به شدت از اثر زهر دست و پا زده بود
در اين ميانه، عطش؛ اين حقيقت مکشوف
به بوم زندگی اش رنگ نينوا زده بود
عجيب بود که با حال تشنگی، به سرش
هواي نعل و سم اسب و بوريا زده بود
و ديد او سر شش ماهه را در آن اثنا
که ناشيانه کسی روی نيزه ها زده بود
دلش رضا نشد از آن کسي که عاشورا
به عمه زينب او حرف ناسزا زده بود
هزار سال پس از او ميان شعر، کسي
گريز روضه خود را به کربلا زده بود…
شاعر: پيمان
آخرین نظرات