آغاز زمستان، از مدت ها قبل با به دنیا آمدن مردی به نام حضرت عیسی(ع) در تاریک‌ترین روزهای زمستانِ سرزمین‌های مسیحی‌نشین جشن گرفته میشده و آن را کریسمس نامیدند.
جشنی مذهبی که پدیده‌ای فرهنگی و تجاری در سراسر جهان نیز محسوب می‌شود. این پدیده از دو هزار سال پیش توسط مردم جهان با آیین‌های ویژه و نمادهای مختلفی همراه بوده است و سه رنگ قرمز و سبز و طلایی تزیینات و وسایل‌های آن‌ها، نماد خون مسیح و زندگی جاودانه و طلایی نیز نماد پیامبری حضرت مسیح(ع) هستند.
مسیحیان در سراسر دنیا سالروز تولد عیسی مسیح را آغاز سال خویش می‌دانند. پیغمبر بزرگی که پیروانش به مناسبت این روز بزرگ جشن می‌گیرند و برای یکدیگر هدیه می‌برند تا سُرور دل‌هایشان را نشان دهند.
عیسی علیه السلام به فرموده ی امام صادق علیه السلام سر مخفی خداوند بودند.[1]
سالروز ولادت زائر آسمان ها حضرت عیسی مسیح را به تمامی مسیحیان جهان تبریک می‌گوییم.
عیسی بن مریم (ع) نه فقط در میان فرقه‌های گوناگون مسیحیت، بلکه در تمامی ادیان الهی، به‌ویژه در میان مسلمانان جهان، از احترامی خاص برخوردار است؛ و از این رو میلاد او، عید تمامی پیروان ادیان آسمانی است.
حضرت عیسی علیه‌السلام یکی از پیامبران اولوالعزم، صاحب کتاب آسمانی و اعجاز است؛ عیسی بن مریم پیامبری بود که هم تولد، هم زندگی و هم پایان رسالت او در زمین، با معجزه همراه بود. او به اراده هستی‌بخش توانا، بدون داشتن پدر، از مادری پاکدامن و موحد به نام مریم به دنیا آمد و در گاهواره سخن گفت و در طول زندگی، واژگانش در عین مهربانی، به سنت ابراهیم، بت‌شکن بودند و هرچه تندیس از خشم و کینه، جهل و نفرت، دروغ و ظلم و ریاکاری را می‌شکستند.
پروردگار متعال در آیه ۵۹ از سوره آل عمران درباره معجزه آفرینش و تولد او می‌فرماید:
آفرینش عیسی برای خداوند چون آفرینش آدم است که او را از خاک آفرید. سپس به او گفت: موجود شو! و بی‌درنگ موجود شد.
بر پرنیانی از نور
گویی که خورشیدی هستی
در آغوش مهربان مریم
و غنچه‌ای تازه‌روییده از جانی مقدسی.
می‌آیی تا مسیح لحظه‌های بی‌کسی و بی‌پناهی باشی
می‌آیی و در چشم‌های نابینا، نور؛
بر دل‌های مرده، روح؛
و بر هرچه دریچه، نوید صبح و گشایش و خرمی باشی
چنین است که زمین، بار دیگر، بارش رحمت را از وجود پیام‌آوری آسمانی خواهد دید و خواهد چشید
ای مریم پاک! میلاد فرزند تو، مسیحای عالمیان،
بر تو و بر جهانیان، مبارک باد!
یکی از ویژگی‌های بارز اخلاقی حضرت مسیح، زهد آن حضرت بود. در حدیثی می‌خوانیم که حضرت علی (ع) در وصف زهد ایشان می‌فرمایند: “بالش او سنگ، لباسش خشن و غذایش ناگوار بود. خورش او، گرسنگی و چراغش در شب، ماه و سایبانش در روز، شرق و غرب زمین بود.” [1]
در کلامی از عیسی بن مریم (ع) نیز می‌خوانیم که در باب خصوصیات همنشین، وقتی حواریون از ایشان پرسیدند: “با چه کسی همنشین باشیم، فرمودند: کسی که با دیدنش به یاد خدا بیفتید و سخن گفتنش دانش شما را افزایش دهد و اعمالش شما را به آخرت ترغیب کند.” [2]
آخرین نظرات