♦️اگر کسی در دنیا رسوا شد میتواند در جایی، مثلا ً پشت دیوار، درخت، درّه یا دامنه کوهی پنهان شود، تا کسی او را نبیند؛ اما فردا که در پیشگاه حق، حقیقت ظاهر میشود، دیگر مقرّ و دره و کوهی نیست.
🔸در قرآن کریم آمده است که از پیامبر سؤال میکنند: خداوند این کوهها را در قیامت چه میکند: (ویسئلونک عن الجبال فقل ینسفها ربّی نَسْفاً فَیَذَرها قاعاً صَفصَفاً لا تری فیها عوجاً ولا أمْتاً)پیامبر بگو کوهی نمیماند. همه کوهها کوبیده میشود و سرزمین قیامت صاف بوده و درّه و کوه و تلّ و تپهای ندارد.
♦️درخت و دیواری ندارد تا انسان شرمنده، خود را آنجا پنهان کند. چشم اهل محشر هم تیز است؛ و هر جا را بخواهند میبینند: (فبصرک الیوم حدید). انسان است و چشمانداز وسیع موجودات.
♦️کجا انسان شرمنده میتواند خود را پنهان کند؟ چگونه کسی که عمری را به بدگویی سپری کرده آنگاه که سرپوش برداشته میشود به خود چگونه اجازه میدهد که در بین دیگران بسر برد؟ بنابراین، مهمترین خطر، بیآبرویی است.
🔸خدای متعال در ستایش پیامبر و مؤمنان، میفرماید: اینها کسانی هستند که آبرویشان در قیامت محفوظ است: (یوم لا یخزی الله النّبی والّذین امنوا معه نورهم یسعی بین أیْدیهم وبأیْمانهم یقولون ربّنا أتممْ لنا نورنا واغْفر لنا إنّک علی کلّ شیءٍ قدیر)[1].
🔸روز قیامت روزی است که خدا آبروی پیامبر و پیروانش را حفظ میکند. معلوم میشود که خطر جدی است. خدا عظمت پیامبر را تبیین میکند و میفرماید: در آن روز آبروی پیامبر و پیروانش محفوظ است و خدا آنان را خوار نمیگرداند و آبروی دیگران رفته است.
🔸حال باید ملاحظه کرد آنچه در بیرون داریم در درون هم داریم؟ یا چون به خلوت میرویم آن کار دیگر میکنیم؟ کدام یک از ما میتوانیم این شهامت را داشته باشیم که درون و بیرونمان یکی باشد. آن روز، روز رسوایی است، و چیزی بدتر از آن نیست. بر فرض، انسان سوخت و سوز را تحمل کند و بر آن عذاب صبر کند، اما حاضر نیست لحظهای آبرویش برود.
🔸لذا وقتی سخن از عذاب قیامت است صاحبان خرد میگویند: (ربّنا إنّک من تُدْخلِ النّار فقد أخزیته)[2] خدایا! هر کس را که به جهنم ببری آبرویش را بردهای. سخن از بیآبرویی است، که آن مهم است. گرچه سوختن هم سخت است.
#معاد
#حکمت_عبادات
[1] ـ سوره تحریم، آیه 8.
[2] ـ سوره آل عمران، آیه 192.
💢حضرت آیت الله جوادی آملی مدظله العالی
💢حکمت عبادات ص 80 و 81
آخرین نظرات